vakit gece yarısı, saat 3,15 yönünde,
uykuyu yatakta bırakıp kalktım,
saldım kendimi pencereden dışarı,
bir sigara yaktım karanlıkta,
bir çekişte çektim geceyi içime,
duman duman çıktım bu bedenden
hayata karışırken yavaş yavaş
şehirde sönüktü ışıklar
ve soğuktu sokaklar.

kırmızı perdeli bir ev vardı karşıda,
iki sluet belide camda gölge misali,
sevişen iki beden bir kucakta,
gök gürültüsü bastırıyordu iniltileri,
bir şimşek çaktı ve çatladı bedenler,
boşaldı yağmur, ıslandı toprak,
sallandı camda ışık ve gölge,
sallandı perdede şehvet,
sallandı kırmızı alev alev,
ben titredim,nöbetim tuttu şimdi,
derin bir nefes daha çektim sigaradan,
dibine vurdu izmarit,
şehvetimle birlikte attım boş sokaklara,
sanki ben de düştüm onnunla bir,
rüzgar sen gibi çarptı yüzüme,
saçlarım dağıldı ben gibi,
irkildim ansızın çakılmaktan,
kapatıp pencereyi,
çektim kırmızı perdeleri,
ve saat 3,15 yönündeydi.

bilal özbay