Küstüm kendime bu günlerde,
Kendime değil belki nefsime,
Beni orta yerimden ikiye ayıran,
Birini diğerine gebe bırakan nefsime,
Çift kişilikli bir adam var aynada,
İki başlı bir yılandı aslında,
Zehrini birbirine akıtan,
Biri acıtan,diğeri acıyan,
Sadist ve mazoşist duyguların kardeşliği,
Bazen mani bazen de depresif.

Küstüm kendime bu günlerde,
Depresif halimi içime hapsettim,
Nefretimle ördüm hücrenin duvarlarını,
Çaresizlikti baş gardiyanın adı,
Şehvetimi gömdüm içime,
Hırsımı,gururumu kapattım kafese,
Prangalara vurdum hırsımı,

Basiret beyaz bir güvercindi gözlerimde,
Uçtu ve gitti uzaklara,martılara karıştı,
Sonra ela gözlerin ardına saklandım,
Karanlıkta renksizdi bakışlar,
Ağladım,daha da çok ağlamalıydım,
Hıçkırıklarımla boğmalıydım içimdeki şeytanı,

Göz yaşlarımı kimse görmedi,hissetmedi de,
Gecenin mavisinde içime akıttım,
Tuzlu sular bastı içimi kara deniz gibi,
Bütün hücrelerim doldu taştı,
Boğmaktı amacım içimdeki şeytanı ve seni,
Kusacaktım öldüğünde cesedini,

Sonra beyaz güvercinler geri dönecek,
Ben besleyecektim onları teras katında,
Meydanlara çıkacaktım gündüzleri,
Selam diyecekti belki eski bir dost,
bir yudum çayla katık edecektim simidi
hoş geldin diyecekti annem.

Bilal özbay