Ölüm ayinleri

Seni nasıl öldürmeli içimde bilmem

Ölümlerden ölüm beğen ellerimden

Ve gururlu olmalısın

Sakın yalvarma bana, af dileme, ağlama

Tadı kaçar ölüm ayinlerinin

Tılsım bozulur ve kaçar Azrail ansızın

Rutubete bulanmış bir yalnızlığın acıları bunlar

Ve huzur bulacak ruhun-m çıktığında o güzel tenden

Sen öleceksin ben doğacağım yeniden

Bu şizofren ruhu sen verdin bana

Şikayetçi değilim hiç halimden ve onur duyuyorum

Kendimden

Öleceksin ölmek istediğin gibi

Ölmek için yalvaracaksın, yalvardıkça ölmeyeceksin

Ölmek kurtuluş olur senin için, ölmesen ben yaşayamam

Ölmek de bir cesarettir öldürmek kadar.

Ağlama boşuna

Kendin ettin kendin buldun,

Öldürmek daha zor inan ölmekten

Can çıkar ve sonsuzluğa kavuşursun

Canlı bedenlerde ise hep ölüm korkusu

İşte hepsi bu,

Korkma sakın zamanı geldiğinde bitecek her şey

Bu senaryoyu ben yazmadım

Bütün kurgu tanrının bense acemi bir oyuncuyum

Ben öldüreceğim ve sen öleceksin

Her ölüm bir sanat eseri gibi kalıcıdır

Öldüğünde sevenlerin de olacak yanında

Ama unutulacaksın bir gün sen de

Hani dediğin gibi alışır her insan yokluğa

Varlığın ne kadar alışkanlıksa yokluğun da o kadar

Unuturum elbet ben de öldürdüğümü seni

Ve hep öldürme isteğiyle yanar tutuşurum

Sana benzeyen o güzel perileri

Ölümler bitmez öldürmeler de geceleri ve gündüzleri

Beni suçlamayın hanımlar, ölüm en güzel size yakışıyor

Ve en çok siz hak ediyorsunuz bu soğukluğu

Acıdır ölüm bir kadın için

Bütün bedenler taş kesilir ve bir mermer gibi soğuktur yüzleri

Bütün yangın bedenler buz kesilir, dokunsan da azdırmaz hani,

O mavi gözler süzülür kalır kaybeder ışığını

Etkilenmez artık sizden ve kul olmazlar o bakışlara

Bütün büyüsünü kaybeder gündüz ışığında o resimler

Kendileri gibi kopyaları da ölür ve solar ona ait olanlar

Kimse cesedini bulmasa bile kokun çağırır insanları

Toprağa gömmek için öyle acele ederler

Bu koku öylesine iğrençtir ki seni sevenler bile tiksinir

Böcekler sarar her yanını ve yılanları alırsın koynuna

Ancak onlar azdırır ruhunu soğuk bedenleriyle

Sonra kemirirler kurtlar seni öptüğüm yerlerden

Bir iskeletin kalır geriye

Ve uçmuştur sende ne varsa toprağa havaya ve suya

Bir dervişin duası kurtarır ancak senin ruhunu

Cehennemi yaşadın belki bulursun cennetin yolunu

Nasıl öldürsem içimdeki seni bilmem ki

En güzeli boğmak belki seni

Son nefesini hissederken kulaklarımda

Baygın düşen gözlerine bakmak aynada.

Bilal Özbay