Siyah beyaz bir resim,
içindeki insanlar tek biçim,
annem babam ve kardeşlerim,
maskesiz yüzler ve masum gülüşlerle,
siyah beyazdı evimiz.

karaydı toprak, esmerdi ten,
güller kırmızı değildi böyle,
griydi gök, güneş her zaman ak,
ve siyah beyazdı yürekler,
aşkın rengini biz bilirdik.

evlerin ışıkları yoktu geceleri,
kandilin gölgesinde yalpalanırdı yüzler,
gece her zaman karanlıktı sokakta,
ateşböcekleri aydınlatırdı avuçlarımızı,
Mehtap hep siyah beyazdı.

Şimdi renklendi filimler,resimler
maskeler düştü yüzlerden aniden,
çirkinmiş meğer insanlar,
ne de çok kirliymiş yaşam,
her şey ortada işte,yaşadıklarımız sadece yanılsama,
aynalar kırıldı ışıkta,
veya yangına yenik düştü o eskimiş
siyah beyaz resimler.

şu duvardaki eski resim,
1975 yılındaki gri babam,
kulakları kapatan uzun saçlar,
favoriler uzun ve ispanyol paçalar,
ve gözlerdeki umut dolu,
siyah beyaz bakışlar.

Bilal özbay