Yalnızlık ve portatif yaşantılar

Hazırdır her şey gibi eşyalar da

Her an gelecek bir ayrılığa

Yerleşik değildir yaşam gibi

Duygular da alışır elbet taşınmaya

Ne adıma tapulu bir ev ne de bir arsa

Bir apartman dairesi kiralık da olsa

Ne vergisi var ne de derdi, tasası

Hani canım sıkıldı mı toplarım eşyalarımı

Giderim, canım nereye isterse oraya.

Bir arabam var sadece “benim” bütün kahrımı taşıyan

Nereye sürsem gider, gık sesini çıkarmaz,

On yaşında ama hala kız gibi, narin ve cilveli

Kırmızı renkli ve bütün eşyalarım bagajı kadar

Taşınmaz bir tek mülküm var

O da senin slüetin kadar

Alışınca bir şeylere insan

Çivilenip kalıyor o meşhur duvara

Kader çakıyor sanki kazığı kafana kafana

Ağlasan da nafile kalır gözyaşları

Çekip gidemezsin işte

Bir de bakmışsın çarmıhtasın

Alışmamak lazımdır belki,

Ne bahçeli pembe panjurlu ev

Ne içinde taşınmaz mallar

Çoluk çocuk ve analar

Yirmi beş yıllık sigortalı yaşlılık

N’luyor bana

Nedir bütün bu düşünceler,

Neredeyim, ne yapıyorum

Neler oluyor bana

Durdurun dünyayı inecek var…

Yalnızlık bu işte, kimsesiz yaşlanmak

Şahitsiz yaşamak ve ölmek

Kim bilir yaşadığımı ve kim bilir

Sevdiğimi ve sevildiğimi

Yalnızlık

Portatif duygular

Portatif aşklar ve kadınlar

Sonrası yine yalnızlık

Sonrası yine sen…

Her şey değişiyor çevremde,

Ben yaşlandıkça sen aynısın,

Gittiğin günkü kadar genç ve güzel

O kadar şuh ve o kadar günahkar

İnanmak güç ama

Yalnızlıkla gelen portatif yaşamlar

Senin yanında tam.

Bilal Özbay

16.nisan 05